خبرانلاین نوشت: مغلوب شدن او در برابر شورای نگهبان و رد صلاحیتش در انتخاباتهای سالهای ۹۶ و ۱۴۰۰ باعث شد محمود احمدینژاد تلاش کند از خود چهرهای سیاسی جدید بسازد و با قرارهای هفتگی در میدان ۷۲ نارمک و جمع کردن نامههای طرفدارانش، خود را منجی وضع موجود بنامد. وضعی که به دلیل عملکرد او در دولتهای نهم و دهم و صدور قطعنامههای مکرر از سوی سازمان ملل علیه ایران گریبانگیر کشور شد. مصاحبهها و انتقادات او علیه نظام و سیستم حاکمیت از یک سو، و سکوتش در برابر طوفان الاقصی و جنگ غزه و همچنین صدور تنها یک بیانیه در جنگ ۱۲ روزه از سوی دیگر، حکایت از تغییرات احمدینژاد دارد.
به عبارت دیگر، احمدینژاد ۱۴۰۴ با احمدینژاد دهه ۸۰ که شدیدترین انتقادات و شعارها را علیه اسرائیل مطرح میکرد و حتی وقوع هولوکاست را انکار مینمود، کاملاً متفاوت است و دیگر اهمیتی به اقدامات جنایتکارانه این رژیم نمیدهد. مرد بهاری که از پاستور رفته، حتی پس از رد صلاحیت در انتخابات ۱۴۰۳، چنان در سکوت فرو رفت که نه تنها در میدان ۷۲ نارمک حضور نیافت، بلکه در دوران حمله اسرائیل به ایران، تنها به صدور دو بیانیه اکتفا کرد؛ یکی برای محکوم کردن جنگ و دیگری برای تکذیب ترورش. در این میان، برخی سیاسیون معتقدند که تحرکات و رفتارهای احمدینژاد صرفاً ادامه همان نمایشهای همیشگی اوست، اما گروهی دیگر تغییرات او را نشانهای از دلسردی نسبت به حاکمیت و اتخاذ رویکردی مقابلهای میدانند.
